Sildenafil, oftewel het medicijn dat bekend staat als Viagra, zou de langverwachte remedie kunnen zijn voor honden met een zeldzame aandoening die megaoesofagus wordt genoemd.
De aandoening houdt een vergroting van de slokdarm in en een verlies van het vermogen van het orgaan om voedsel naar de maag te verplaatsen, waardoor voedsel ophoopt in de onderste slokdarm. Als ze onbehandeld blijven, spugen veel dieren hun voedsel uit en zuigen ze voedsel in hun longen, waardoor aspiratiepneumonie ontstaat.
‘De literatuur vertelt ons dat veel honden met de ziekte binnen acht maanden na de diagnose overlijden aan aspiratiepneumonie of op humane wijze worden geëuthanaseerd vanwege een slechte kwaliteit van leven,’ zei Dr. Jillian Haines, een dierenarts aan de Washington State University die mede-leider was van het onderzoek.
Vloeibare Sildenafil bleek de gladde spier van de onderste slokdarm te ontspannen, zodat deze zich opent om voedsel naar de maag te laten gaan. Afgezien van enkele zeldzame gastro-intestinale irritatie, zijn er geen bijwerkingen voor honden bij de dosis die in het onderzoek werd gebruikt. Hoewel sildenafil het meest bekend is voor de behandeling van erectiestoornissen, wordt het medicijn ook gebruikt voor de behandeling van verhoogde pulmonale bloeddruk bij honden en mensen.
Het onderzoek, uitgevoerd aan WSU’s College of Veterinary Medicine, werd gepubliceerd in het American Journal of Veterinary Research.
‘Als je naar de literatuur kijkt, zijn er geen medicijnen die we kunnen gebruiken om megaoesofagus te beheersen. Sildenafil is de eerste die zich op deze mechanismen richt en regurgitatie vermindert, wat groot is, want dat is wat uiteindelijk deze honden doodt,’ zei Haines. ‘Het opent de onderste slokdarmsfincter gedurende 20 minuten tot een uur, wat heel goed werkt voor honden omdat we willen dat die alleen opengaat als ze eten.’
WSU dierenartsen Susan Mehain en Sarah Guess leidden samen met Haines het onderzoek. De drie onderzoekers gebruikten videofluoroscopie om vloeibaar en later gemengd nat voedsel te volgen terwijl het door de slokdarm reisde.
Tien honden met megaoesofagus die deelnamen aan het onderzoek kregen gedurende twee weken een placebo of Sildenafil toegediend. De honden gingen toen een week zonder beide medicijnen. Daarna werden de placebo- en Sildenafilgroepen gewisseld.
Hun eigenaren kregen de taak om regurgitatie-episodes bij te houden, maar werden niet geïnformeerd over het medicijn dat hun hond had ingenomen.
Er was geen significant verschil tussen de placebo en Sildenafil tijdens een 30 minuten durende videofluoroscopie, waarbij dierenartsen een bewegende röntgenfoto gebruiken om te onderzoeken hoe voedsel wordt ingeslikt. Uit het onderzoek bleek echter dat negen van de tien eigenaren een verminderde regurgitatie meldden tijdens de twee weken waarin vloeibare Sildenafil werd toegediend. ‘In veel gevallen waren de eigenaren in staat om erachter te komen welk medicijn sildenafil was omdat het werkte,’ zei Haines.
De ingeschreven honden waren aan het einde van het onderzoek ook gemiddeld iets meer dan 900 gram aangekomen.
‘Matig aangetaste honden die vaak maar niet overdreven regurgiteerden, lieten de meest dramatische resultaten te zien,’ zei Haines. ‘Ik heb Sildenafil zelfs aan verschillende van die patiënten voorgeschreven na het onderzoek, en ze gebruiken het nog steeds.’ Honden die ernstige tekenen van de ziekte vertoonden, waren niet positief over de resultaten. In die gevallen ontdekten de onderzoekers dat het moeilijker was om het medicijn in de maag te krijgen voor absorptie.
Hoewel de studie veelbelovend is, zei Haines dat er nog veel bekend moet worden over het medicijn. Ze hoopt dat toekomstige studies het gebruik van Sildenafil in de diergeneeskunde zullen onderzoeken. ‘Veel dierenartsen nemen contact op en vragen naar dit medicijn,’ zei Haines. ‘Ik denk dat Sildenafil levensveranderend en levensreddend zal zijn voor veel honden. Dit onderzoek helpt het gebruik ervan te ondersteunen en zal hopelijk meer mensen aanmoedigen om het te gebruiken.’
Haines zei dat het belangrijk is om de inspanningen van de eigenaren in deze onderzoeken te noteren. Het is altijd belangrijk om de toewijding van de eigenaren in deze onderzoeken te erkennen, want zonder hen is vooruitgang in de diergeneeskunde gewoon niet mogelijk.’
