In dit interview hebben we het genoegen om Renske Sosef te spreken, een enthousiaste jonge dierenarts uit Pijnacker. Ze combineert een drukke carrière met haar passies buiten het werk. Ze werkt bij de Joyce Hofman Dierenklinieken en op de spoedafdeling van het Medisch Centrum voor Dieren in Amsterdam, een dynamische omgeving die haar snel op de proef stelt.
Renske, je bent bijna jarig! Heb je leuke plannen voor je verjaardag?
Ik heb lekker een weekje vrij genomen voor mijn verjaardag en ga op de dag zelf gezellig eten met wat vrienden en even borrelen in de stad. Verder geef ik nog echt een feestje in een café in Amsterdam om zowel mijn verjaardag, als mijn afstuderen te vieren!
Je hebt ervoor gekozen om je te specialiseren in gezelschapsdieren. Wat trok je specifiek aan in deze richting?
Ten eerste ben ik sowieso doodsbang voor paarden, waardoor ik hier nooit mee zou kunnen werken. De co-schappen paard waren daardoor ook een hele beproeving, maar ik moet zeggen dat met behulp van mijn studiegenoten ik toch een beetje over de angst ben heen gekomen! Van een afstandje vind ik ze heel leuk en schattig, maar zodra ik in de stal moet staan en iets met de benen van een paard moet doen breekt het angstzweet mij wel uit! Verder vind ik alle dieren van landbouwhuisdieren ook echt heel leuk, maar als landbouwhuisdierenarts bedrijf je een hele andere soort diergeneeskunde, wat mij toch minder trekt. Wat ik juist zo leuk en interessant vind aan de gezelschapsdieren, is dat er zo ontzettend veel mogelijk is! Het gaat echt steeds meer richting de humane geneeskunde toe en dat vind ik super interessant! Verder ben ik gewoon gek op honden, katten, konijnen, cavia’s etc. dus dat ik daar bijna elke dag mee mag werken is echt geweldig. Daardoor was mijn keuze voor de master eigenlijk al heel snel gemaakt.
Wat vond je het meest uitdagend tijdens je studie en hoe heb je deze uitdagingen overwonnen?
Waar ik vooral tegen aanliep was toch wel de hoge prestatiedruk die je voelt en het combineren van zowel privé als werk, als studie. Ik kreeg vaak tijdens studie de vraag: “Wanneer slaap jij?”. Er wordt naar mijn idee namelijk echt wel veel van je verwacht, het is een drukke volle studie waarbij je als co-assistent geen vergoeding of iets krijgt voor de dagen dat je op de kliniek rondloopt. Om rond te komen moet je eigenlijk wel ernaast werken en daarnaast moet er ook nog tijd zijn voor leuke dingen. Ik heb ook hele erge faalangst, dus met een 6 was ik eigenlijk niet blij, waardoor ik ook in de avonden nog veel bezig was met studeren. Daarnaast werkte ik nog 1 a 2 dagen als dierenartsassistente bij het MCD op de spoedafdeling in de weekenden, waardoor er weken waren waar ik eigenlijk 7 dagen achter elkaar aan het werk/studeren was. Dus het was soms echt wel lastig om even wat tijd voor mezelf te hebben.
Wat mij vooral erg heeft geholpen is sowieso het feit dat ik gewoon ontzettend graag dierenarts wilde worden en het echt mijn meisjesdroom was die dan zou uitkomen! Verder heb ik ontzettend veel lieve vrienden en familie om mij heen, die vaak genoeg hebben geluisterd naar mijn gezeur over hoe zwaar ik het even had. En daarbovenop haal ik heel veel plezier uit gezelligheid en feestjes met vrienden, dus dat propte ik sowieso elke week wel in mijn drukke schema, ook al betekende dat dan af en toe wat minder uurtjes slapen!
Geniet vooral echt van het dierenarts zijn! Het is en blijft een geweldig beroep!
Renske Sosef – dierenarts
Je werkt zowel in een eerstelijns dierenkliniek als op de spoedafdeling van het MCD. Dat lijkt ons best pittig. Waarom heb je voor deze combinatie gekozen?
Naast mijn studie heb ik ruim 4,5 jaar als dierenartsassistente op de spoedafdeling van het MCD gewerkt. Ik begon daar als praktijkhulp en echt als een guppy. Ik zat toen nog in de bachelor en ik had geen idee dat er hele ziekenhuizen bestonden voor huisdieren, met een opname en specialisten, dus er ging op dat moment een hele wereld voor mij open. Daar heb ik echt ontzettend veel mogen leren, waar ik heel dankbaar voor ben, want dat heeft mij super veel geholpen in de master en ook nu ik aan het werk ben als dierenarts! Omdat ik daar al een tijdje rondloop, voelt het ergens ook als mijn 2e huis en daarnaast vind ik de spoed ook geweldig, dus ik wilde daar koste wat het kost na mijn studie als dierenarts aan de slag!
Wat ik het leuke vind aan de spoed, is dat je heel erg moet schakelen en ineens moet handelen, je weet echt nooit wat er gaat komen op een dag. En daarnaast is er veel contact met de specialisten, wat super leerzaam is! Maar naast de spoed wilde ik ook heel graag ervaring opdoen en leren in een eerstelijnskliniek, omdat ik daar eigenlijk helemaal geen ervaring in heb/had nog. Ik wil ook graag leren opereren en dat is iets wat je in de spoed eigenlijk niet doet, afgezien van een kleine hechtklus.
De Joyce Hofman dierenklinieken leerde ik eigenlijk kennen door het MCD, omdat er wel eens patiënten van hen werden doorgestuurd. Daarnaast waren er een aantal collega’s die ook zowel op het MCD als bij Joyce Hofman werken en eigenlijk hoorde ik alleen maar positieve verhalen erover. Zowel over de werksfeer, als over de kwaliteit van de diergeneeskunde die daar geleverd wordt. Daarbovenop is er ook veel mogelijk qua diagnostiek en behandelingen, en kan er super veel in huis plaatsvinden, wat voor mij als beginnend dierenarts ontzettend leerzaam is! Dus die werkplek klonk echt als muziek in mijn oren en ik ben ook mega dankbaar dat ik daar mag werken! Deze combinatie van de 2 werkplekken leert mij echt ontzettend veel, waarbij je in de eerste lijn veel meer de opwerking en navolging van patiënten hebt, terwijl je in de spoed ook meer moet nadenken over wat er nu nodig is om de patiënt te helpen zodat deze naar huis kan (als ze er niet te slecht aan toe zijn natuurlijk) en verder geholpen kan worden bij de eigen dierenarts.
Starten als dierenarts brengt ongetwijfeld onzekerheden met zich mee. Kun je een situatie beschrijven waarin je moest leren omgaan met deze onzekerheid?
Ik denk dat nu elke dag nog een grote onzekerheid is eigenlijk! Zoveel is nog nieuw, of maak je voor de eerste keer mee en dat moet je allemaal leren. Laatst had ik bijvoorbeeld een grasparkiet met een gebroken poot die langskwam of kreeg ik 2 fretten op spoedconsult, dat zijn situaties dat ik echt wel onzeker ben omdat ik daar niet veel van afweet. Gelukkig zijn er altijd collega’s waarbij ik dan om advies kan en mag vragen en gelukkig kunnen we ook altijd even de boeken in duiken! Wat het fijne aan de eerste lijn is, is dat je meer contact/controle houdt over de patiënten, terwijl je deze bij de patiënten op de spoed eigenlijk kwijtraakt zodra zij de deur uitlopen. Dan gaan ze namelijk weer naar de eigen dierenarts en krijg je de opvolging niet mee over of je het bij het juiste eind had of niet. Dat geeft wel meer onzekerheid!
Hoe zorg je ervoor dat je zelfverzekerd overkomt naar patiënteigenaren? Heb je in dit kader wel eens een minder leuke ervaring gehad? En hoe ging je hiermee om?
Het is vooral belangrijk dat je zelf ook 100% achter hetgeen staat wat je vertelt aan de eigenaar. Vooral in het begin is dat heel lastig want alles is nieuw natuurlijk, maar je merkt dat als je een aantal keer een patiënt hebt gehad met dezelfde diagnose of dezelfde symptomen dat je zelfverzekerder wordt in het vertellen van het vervolgplan. En helaas kan je niet altijd heel zelfverzekerd overkomen, omdat je iets ook echt niet weet. Wat ik vooral merk in de praktijk is dat je hier eerlijk over moet zijn tegen een eigenaar. Ik benoem het altijd als ik twijfel of het niet zeker weet. En soms geef ik ook aan dat ik het liever even wil overleggen met een ervaren collega, of dat ik ze liever op controle laat komen bij een ervaren collega en eigenlijk reageert iedere eigenaar hier tot nu toe heel begripvol op en zelfs blij! Ze vinden het juist fijn dat er goed wordt nagedacht over hun huisdier en waarderen het enorm als je hierin eerlijk bent. Ik denk dat iedere eigenaar dat liever heeft, dan dat er een behandeling/vervolgplan wordt gestart wat uiteindelijk niet juist blijkt te zijn. Dus dat is zeker een tip die ik wil meegeven aan alle startende dierenarts, wees transparant over als je iets niet weet! Je kunt namelijk niet alles weten en dat is ook echt niet gek!
Met zo’n druk werkschema, hoe vind je tijd voor ontspanning en wat doe je om je hoofd leeg te maken?
Ontspanning vinden kan echt heel lastig zijn en ik loop daar ook nog wel vaak tegen aan! Ik ben zelf een persoon die heel slecht een avond op de bank kan zitten om niks te doen, ik ben het liefst omringd met vrienden en gezelligheid, maar ik probeer nu steeds vaker ook wel wat rustige momenten in te plannen. Ik ga eigenlijk altijd ’s ochtends voor werk naar de sportschool, dit helpt mij echt om even mijn hoofd leeg te maken voordat ik begin met werken en daardoor heb ik de avonden vrij voor ontspanning/leuke dingen.Verder spreek ik veel af met vrienden voor gezelligheid en ook om even te kunnen vertellen over de toch wel drukke diensten en wat je hebt meegemaakt op een dag. Ik ga ook ontzettend graag naar festivals, dat voelt voor mij altijd als een vakantiedagje, dus dit is iets wat ik ook veel in de weekenden doe als ik vrij ben! Toevallig ben ik ook sinds kort gestart met een cursus in webdesign en wil ik daarna ook een cursus photoshop doen. Tot nu toe werkt dat ook erg ontspannend voor mij! Ik zou namelijk graag naast dierenarts zijn, ook iets heel anders leuk vinden om te doen wat ik vanuit huis kan!
Welk advies zou je willen geven aan jonge collega-dierenartsen?
Het is echt heel belangrijk dat je als je begint met werken, je in een team terecht komt wat behulpzaam en gezellig is. Het is al super spannend en eng om te beginnen, want wat weet je nou eigenlijk als je net van de studie afkomt? Dus ik zou zeggen wees vooral niet bang, dat als je niet tevreden bent op je eerste werkplek, om door te zoeken naar een andere! Gelukkig is er nu genoeg vraag naar dierenartsen en is er meer keuze dan vroeger! Vooral als je net begint en mega onzeker bent is het zo belangrijk om goede begeleiding te krijgen.
Wat ik ook zou aanraden is om te blijven praten met vrienden/collega’s over wat je mee maakt en als je ergens mee zit. Dit helpt echt ontzettend om bepaalde dingen te verwerken. Vooral ook als er iets vervelends gebeurd op je werk kan het soms heel fijn zijn om dit met andere net afgestudeerde vrienden te bespreken, vaak hebben zij zelfs een soortgelijke situatie meegemaakt en dan is het erg fijn om het hierover te kunnen hebben met iemand die het volledig snapt.
Verder houd ik nu heel veel contact met de eigenaren (kost je wel meer tijd!) en dit komt voort uit onzekerheid, maar maakt je uiteindelijk weer zekerder! Na de meeste consulten van zieke dieren, stuur ik na een aantal dagen even een mailtje om te vragen hoe het gaat. Ten eerste vinden de meeste eigenaren het ontzettend attent dat je vraagt hoe het gaat, en ten tweede weet je daardoor of de behandeling die je hebt ingezet wel of niet geholpen heeft! En daarbovenop bedenk ik mij ook, dat niet elke eigenaar misschien inziet dat een dier toch niet verbeterd, dus in dat geval kan je dan weer adviseren om toch maar voor de zekerheid een controle consult in te plannen. Zo hou je iets meer controle over de patiënten en dat is iets wat ik in ieder geval erg fijn vind!
Wil je nog iets met ons delen?
Geniet vooral echt van het dierenarts zijn! Het is en blijft een geweldig beroep en eigenlijk maak je zoveel mooie en leuke dingen mee! Ik heb ook af en toe dagen dat ik denk, waar ben ik aan begonnen, kan ik dit allemaal wel? Maar die horen erbij en dat weegt echt niet op tegen al het moois wat je meemaakt! En sta soms ook even stil bij wat er WEL goed gaat, wat je WEL kan en welke dieren je WEL beter hebt gemaakt! En blijf vooral ook aan jezelf denken, indien je merkt dat je toch minder lekker in je vel zit of het even niet trekt, trek dan aan de bel bij collega’s, vriend en/of familie, want je staat er niet alleen voor!
