Blanche Naarden studeerde Diergeneeskunde aan de Universiteit Utrecht, gevolgd door een master Geneeskunde van Gezelschapsdieren. Na verschillende stages is ze inmiddels al drie jaar dierenarts bij Dierenarts Arnhem. We spreken Blanche over haar eerste keer euthanasie.
Herinner je je eerste euthanasie nog?
‘Mijn eerste euthanasie was meteen op mijn eerste werkdag. Ik liep stage bij Dierenarts Arnhem en later kreeg ik daar een baan aangeboden. Toen ben ik daar direct na mijn afstuderen begonnen. Op mijn eerste dag zei een andere dierenarts dat er een hond voor euthanasie zou komen, die er nog nooit eerder was geweest, en dat ik die mocht gaan doen.’
Hoe was dat, om meteen op je eerste dag een euthanasie uit te voeren?
‘Ik vond dat heel spannend en ik was zenuwachtig. Het was ook lastig dat ik het dier nog nooit had gezien, het was nog nooit bij ons op de praktijk geweest. Dan doen we altijd eerst een pre-euthanasie consult. Maar het was wel heel duidelijk dat euthanasie nodig was. Het was een oude bulterriër met ulcererende mamatumoren, een soort borstkanker maar veel heftiger, en open wonden. Het was duidelijk dat de hond veel pijn had en de eigenaar had geen geld om hem te laten opereren. Daarnaast had de hond meerdere klachten waardoor het risico op complicaties bij een eventuele operatie te groot werd. In die zin had ik er dus gelukkig wel vrede mee, dat de hond ingeslapen moest worden, maar ik vond het wel spannend om voor het eerst zelf die beslissing te maken. Je bent toch verantwoordelijk voor het beëindigen van het leven van een dier. Verder voelde ik me ook verantwoordelijk dat het goed zou verlopen omdat de eigenaar zo verdrietig was. Ik wilde dat hij er een fijne herinnering aan zou hebben. Daardoor legde ik veel druk op mezelf. “Als ik de branule er maar meteen inkrijg” en “Als de hond maar goed reageert op de middelen die ik hem geef,” dat soort dingen gaan er dan door je hoofd.‘
Laatst sprak ik dierenarts Marte Cuppens-Joosten over euthanasie. Zij beschreef het als het hebben van ’twee banen,’ omdat je verantwoordelijk bent voor zowel het dier als het baasje. Hoe ervaar jij dat?
‘Dat ervaar ik zeker zo. Zoals ik net al zei, de eigenaar was erg verdrietig en je wilt hem geruststellen en uitleggen wat je gaat doen. Zo hoop je het afscheid van zijn of haar huisdier een prettige herinnering te laten worden. Maar ondertussen ben je natuurlijk ook bezig met het zo comfortabel mogelijk maken voor het dier. Daarnaast moet je ook je praktische handelingen gewoon goed verrichten en de juiste doseringen uitrekenen. Zeker als je net startend bent gaat dat nog niet vanzelf en kost dat veel inspanning.’
Wordt dat gemakkelijker met de tijd?
‘Jazeker. Vooral doseringen berekenen, dat heb je dan zo in je hoofd. En ook de praktische handelingen gaan veel meer vanzelf. Je hoeft er minder over na te denken. De omgang met de eigenaar blijft elke keer verschillend, maar zolang je voldoende empathie toont, voelt elke eigenaar zich in ieder geval gesteund bij het laatste afscheid van hun huisdier’
