Marte Cuppens-Joosten studeerde Diergeneeskunde aan de Universiteit Utrecht en is momenteel werkzaam als dierenarts bij Dierenkliniek Velp. Daarnaast is Marte manager van 12 dierenklinieken. We spraken haar over euthanasie.
Kunt u uw eerste euthanasie nog herinneren? Hoe heeft u dit ervaren? Wat was uw gevoel erbij?
‘De eerste keren euthanasie vond ik uitermate spannend. Het is niet niks om het einde van een leven van een dier te begeleiden en natuurlijk hoop ik, net als elke dierenarts, dat dit soepel verloopt. Je bent als startende dierenarts natuurlijk extra gespannen. “Als de hond maar niet reageert op de eerste injectie”, “hopen dat hij goed gaat slapen, zonder narigheid” en “kan ik het bloedvat wel vinden.” Los van alle praktische zaken rondom de euthanasie heb je natuurlijk ook te maken met meestal flink emotionele eigenaren. Dus terwijl ik zelf met bonzend hart in de weer was met stuwbandjes en een bloedvat zoeken waren daar ook nog eens eigenaren die in de keuze bevestigd en getroost moesten worden. Best pittig. Ik ging vaak met lood in mijn schoenen euthanasie visites rijden. Aan de andere kant wist ik natuurlijk dat dit gekozen einde, voor dit dier, het beste was en een verdere lijdensweg zou besparen.’
Wordt euthanasie ooit gemakkelijker of minder vervelend?
‘Euthanasie is voor mij door de jaren heen nooit makkelijker geworden. Het besef dat je een einde aan een leven maakt en de emoties die dit teweegbrengt bij eigenaren blijven ingrijpend. Maar wellicht is dat maar goed ook. De afweging moet ook zorgvuldig gemaakt worden. 99,9% van de keren zit ik totaal op 1 lijn met de eigenaar van het dier, gelukkig. De enkele keren dat dit niet zo is, zijn mij vaak wel bijgebleven. Hoe ga je om met eigenaren die dan dreigen dat ze de kat gaan verdrinken als jij haar niet in laat slapen? Uiteindelijk heb ik alleen de euthanasieën gedaan waar ik zelf ook achter stond, al was dat niet altijd makkelijk. Gelukkig heb ik altijd collega’s om me heen gehad met wie ik even kon sparren.
99,9% van de keren zit ik totaal op 1 lijn met de eigenaar van het dier, gelukkig.
Als alle spanningen rondom de praktische uitvoering wat zijn afgenomen zijn het bijzondere, intieme en soms uiterst memorabele momenten die je meemaakt. Een oude man van 90 die graag tegelijk met zijn hondje van 16 wilde gaan…(hetgeen ik natuurlijk niet heb gedaan). En zo staat mij nog in het geheugen gegrift de keer dat ik een euthanasie uitvoerde binnen een cirkel van wel 50 kaarsjes waar middenin eigenaar met haar hond zat, dat was opletten! En dan de plekken waar een ik een euthanasie uitgevoerd heb… liggend onder een bureau, in een douche, in een kledingkast, als dierenarts moet je flexibel blijven. Maar ook die keer dat ik bijna in het reeds vooraf gegraven graf voor een bull mastiff viel of dat de euthanasie afgesloten werd met oesters en bubbels. ‘
Wat zou u andere dierenartsen aanraden voor hun eerste keer euthanasie?
‘Mijn advies voor de eerste euthanasie… dat is moeilijk. Ik denk dat de eerste keren sowieso spannend zijn, hoe goed je je ook voorbereid. Neem de tijd, heb aandacht voor het dier en eigenaar. Dan doe je het altijd goed.’
