Heb je je ooit afgevraagd waarom sommige honden lijken te kunnen eten zonder ooit vol te raken, vooral Labradors en Flat-Coated Retrievers? Nou, recent onderzoek van de Universiteit van Cambridge heeft een verklaring gevonden die zowel verrassend als onthullend is. En nee, het ligt niet alleen aan hun liefde voor snacks!
Wetenschappers hebben ontdekt dat een mutatie in het zogenaamde pro-opiomelanocortine (POMC) -gen ervoor zorgt dat bepaalde honden constant honger hebben en minder calorieën verbranden dan hun soortgenoten. Ongeveer een kwart van de Labradors en zelfs twee derde van de Flat-Coated Retrievers hebben deze genetische bijzonderheid dus. Dit betekent dat zij van nature meer aanleg hebben voor gewichtstoename.
Een van de meest sprekende experimenten was de ‘worst in een doos’-test. Honden, die al een buikje vol hadden, kregen de uitdaging om een worstje te bemachtigen dat ze konden zien en ruiken, maar niet konden pakken. De vastberadenheid van honden met deze genetische mutatie om toch bij de worst te komen, liet duidelijk zien dat hun hongergevoel op een heel ander niveau ligt.
Maar hier komt het meest intrigerende deel: ondanks hun onverzadigbare honger, aten de Labradors met de POMC-mutatie niet meer dan hun soortgenoten zonder deze mutatie. Het probleem zit ‘m niet in de hoeveelheid die ze eten, maar in hoe hun lichaam omgaat met de energie. Ze verbranden namelijk zo’n 25% minder calorieën.
Wat betekent dit nu voor ons, dierenartsen en paraveterinairen? Het onderstreept het belang van een op maat gemaakte benadering voor het voeden en trainen van onze honden, vooral die met een genetische aanleg voor obesitas. Striktheid in voeding en beweging is cruciaal om hen gezond en gelukkig te houden.
Dit soort inzichten in de genetica van onze huisdieren is goud waard. Het stelt ons in staat om niet alleen hun fysieke gezondheid beter te beheren, maar ook om een dieper begrip en empathie te hebben voor hun natuurlijke gedragingen en behoeften. En laten we eerlijk zijn, wie houdt er niet van een goed wetenschappelijk excuus om onze viervoeters nog meer te verwennen (met mate natuurlijk!)?
