Honden met weinig kracht in hun core zijn meer vatbaar voor een van de meest voorkomende knieblessures. Die knieblessure is een craniale kruisbandruptuur, wat overeenkomt met een scheur in de voorste kruisband bij mensen.
Volgens een onderzoeksenquête die de activiteits- en blessurekansen van meer dan 1.200 behendigheidshonden documenteert, lijkt vrijwel elke lichaamsbeweging het risico op het scheuren van het ligament te verlagen. Sommige oefeningen lijken het risico echter te vergroten. Bovendien bleken de grootte en vorm van de hond – en daarmee bepaalde rassen – ook een hoger risico te lopen.
‘Evenwichtsoefeningen, wiebelborden, alles wat de kracht van de core van de hond verbetert, leek de kans op een ligamentische scheur te verkleinen,’ zegt Deb Sellon, een dierenarts van de Washington State University en hoofdauteur van de studie gepubliceerd in BMC Veterinary Research. ‘We vonden dat fitness voor honden net zo belangrijk is als voor mensen, en dat hebben we nog niet eerder aangetoond.’
Sellon is ook de oprichter van het Agility Dog Health Network van de universiteit, dat in het onderzoek werd gebruikt. Door gebruik te maken van odds ratio’s, wat in wezen een statistische risicobeoordeling is, zochten Sellon en Denis Marcellin-Little, een veterinair orthopedisch specialist aan de Universiteit van Californië, Davis, trends in 1.262 behendigheidshonden – 260 die het ligament scheurden en 1.002 honden die dat niet deden.
Naast balans- en kernversterkende oefeningen worden activiteiten zoals dock diving, barn hunt en geurwerk ook in verband gebracht met een verminderde mate van ligamentruptuur.
Terwijl regelmatige activiteit, zoals zwemmen, apporteren of frisbee spelen, wandelen of hardlopen het risico op blessures niet verhoogde, verminderde het ook niet de kans.
Verrassend genoeg hadden honden die vaker meededen aan behendigheidsevenementen en op een hoger niveau meededen aan meer technisch rigoureuzere soorten cursussen, minder kans om hun kruisbanden te scheuren.
De enige fysieke activiteiten die de kans op blessures vergrootten, waren korte wandelingen of wekelijks rennen over heuvelachtig of vlak terrein, en veel van die verwondingen kwamen voor bij honden in het begin van hun behendigheidscarrière die geen kernkracht hadden door routinematige lichaamsbeweging of soms, rustdagen.
Het trainen of deelnemen aan de nieuwe en populaire hondensport flyball bleek de meest risicovolle activiteit te zijn van alle activiteiten die in het onderzoek werden geëvalueerd. Agility-honden die ook aan flyball deden, hadden bijna twee keer zoveel kans om het ligament te scheuren in vergelijking met andere honden. Bijna 12% van de honden die meldden dat ze flyball speelden, scheurde het ligament.
Het onderzoek bevestigde ook enkele reeds lang bestaande en algemeen aanvaarde risicofactoren. Vooral vrouwelijke honden die vóór de leeftijd van één jaar werden gesteriliseerd, hadden bijna twee keer zoveel kans om het ligament te scheuren in vergelijking met honden die na hun eerste verjaardag werden gesteriliseerd. Sellon zei dat dit het belang van hormonen weerspiegelt bij het ontwikkelen van sterke ligamenten bij jonge dieren.
Bij bepaalde rassen werden ook trends vastgesteld. Onderzoeksresultaten gaven aan dat Australische herders en Labrador retrievers meer dan twee keer zoveel kans hadden om het ligament te scheuren. Rottweilers en Australische veedrijvershonden hadden meer dan vier keer zoveel kans om het ligament te scheuren.
Marcellin-Little speculeert dat dit iets te maken kan hebben met de vorm van de hond, en misschien zijn staart.
‘Grotere honden die aan behendigheid doen, hebben de neiging minder in balans te zijn, dus het is niet verwonderlijk dat een Rottweiler of Australian Shepherd een hoger risico loopt op een breuk in vergelijking met kleinere rassen,’ zei hij. ‘De staart kan ook een factor zijn; de staart is erg belangrijk gebleken voor cheeta’s en je kunt je voorstellen dat deze een rol speelt in het algehele evenwicht van de hond.’
Marcellin-Little zei dat er nog veel onderzoek moet worden afgerond, maar het onderzoek geeft dierenartsen een plek om te beginnen.
‘Dit onderzoek vermindert de onzekerheid; het brengt geen zekerheid, maar deze ene studie kan gedachten oproepen en ons helpen te kijken naar mogelijke onderzoeksgebieden waarop we ons kunnen richten,’ zei hij. ‘Dat is het soort onderzoek dat het Agility Dog Health Network van plan is te ondersteunen.’
