Al van kleins af aan wist ze dat zij met dieren wilde werken en na de opleiding tot paraveterinair met als richting gezelschapsdieren, is Kim Vos (36) terecht gekomen bij een dierenkliniek in Kampen en Dronten. Al 14 jaar werkt zij daar met veel plezier. Daarnaast neemt zij dagelijks via Instagram honderden mensen mee in haar werkzaamheden als paraveterinair Met ruim 700 volgers laat zij het wel een wee van de praktijk achter de schermen zien. ‘Ik vind het de grootste uitdaging om te bedenken wat mensen willen zien. Ik vind het altijd verbazingwekkend om te zien hoeveel volgers mensen op Instagram hebben, ik zit nu op 700 volgers en daar ben ik al heel trots op!’
Al een aantal jaar deelt Kim via haar account @paraveterinair_kim van alles over haar werk en over de dieren die zij tegenkomt. Van operaties tot net geboren honden of katten. Mensen informeren en enthousiast krijgen over het vak als paraveterinair: ‘Hoe hou je het boeiend en waarom vinden mensen iets leuk? Puppy’s doen het in ieder geval altijd goed.’
Deze dagelijkse werkzaamheden zijn het afgelopen jaar wel iets anders geworden. Corona heeft ook in diergeneeskunde invloed op de manier van werken en dat is soms best lastig. ‘Er zijn voor ons natuurlijk ook dingen anders geworden. Wij hadden bijvoorbeeld altijd de luxe dat mensen hun dier vast konden houden voor een narcose, wat mensen fijn vinden want dan konden zij hun dier geruststellen, dat kan nu niet meer. Als wij het dier een injectie geven sta je schouder aan schouder met een baasje. Dat soort dingen vallen weg en je merkt wel dat mensen daar soms boos over worden, ze snappen het vaak niet. Naast de dagelijkse werkzaamheden in de praktijk die meer volgens regels verlopen, is ook thuisbezoek niet meer altijd mogelijk, tot verdriet van baasjes: ‘Euthanasie is bijvoorbeeld ook zo’n lastig verhaal, vaak gebeurde dit bij mensen thuis. De dierenarts kan dan in alle rust een euthanasie uitvoeren. Ja dat doen wij liever ook niet meer, je moet naar mensen toe, mensen hangen huilend over het dier heen wanneer de dierenarts een injectie geeft. Het is te veel risico.’
Kim vond het fijn dat ze nooit thuis heeft hoeven werken, vooral in het begin was dit prettig. Hetgeen wat zij het meeste mist is de sociale kant van haar werk, de borrel op vrijdag valt weg en alle interne communicatie gaat over de mail in plaats van in persoon. ‘Het spastische gedoe met afstand, ja het is zo niet te doen, het kan vaak gewoon niet. In het begin was dit wel een beetje zoeken maar op een gegeven moment word je ook iets makkelijker met collega’s, dat is dan gewoon een beetje je huishouden.’ De verandering van werkzaamheden door corona ging gelukkig redelijk soepel en ze hebben in de praktijk bij Kim een manier gevonden om daar mee om te gaan. ‘Het ging allemaal redelijk vanzelf, natuurlijk loop je tegen dingen aan maar dat is denk ik overal hetzelfde. Ook als er bij ons een collega ziek is moeten er mensen in quarantaine, dan heb je minder mankracht, minder ruimte voor afspraken en dat merk je. Mensen hebben daar niet altijd begrip voor en dat is lastig, net als in de supermarkt. Mensen hebben steeds minder geduld.’
Ondanks de coronacrisis is het in de praktijk drukker dan ooit. De puppy’s en kittens zijn niet aan te slepen en ook meer dieren komen voor controle naar de praktijk: ‘Mensen zitten thuis dus die kijken de hele dag naar hun huisdier, die zien nu ieder mankementje. Daarnaast heb ik ook weleens het idee dat naar de dierenarts gaan een uitje is geworden, soms hele gezinnen.’
