Stop eens met dat “ge-arts”

Waar is onze trots?

Als je erop let, kom je het echt vaak tegen. Collega’s die bijvoorbeeld in een vacature schrijven dat ze op zoek zijn naar een “arts”. Of aan de balie: “De arts loopt wat uit.” Maar waarom doen we dat eigenlijk? Is het woord “dierenarts” te lang ofzo? Ik snap het eerlijk gezegd niet. Want laten we even teruggaan in de tijd. Toen we als kind droomden over ons toekomstig beroep, riepen we toch ook niet dat we later “arts” wilden worden? Nee, we wilden dierenarts worden. Vol trots en overtuiging.

Het lijkt erop alsof wij die trots ergens onderweg een beetje zijn kwijtgeraakt. Misschien klinkt “arts” interessanter ofzo, maar we zijn het niet. We hebben immers gekozen voor diergeneeskunde. Voor dieren dus en niet voor mensen. En laten we eerlijk zijn: daar mogen we best trots op zijn.

Het begint bij onszelf

Wat ik vooral wil zeggen, is dat we met z’n allen meer achter ons vak mogen staan. We zijn geen mensenarts. We zijn dierenarts. Een keuze waar we bewust voor hebben gekozen en waar we lang en hard voor hebben gewerkt. Het mag dan soms een beetje vanzelfsprekend voelen, maar dat is het niet. Ons beroep verdient respect, en dat begint bij hoe we onszelf presenteren.

Dus, als je de volgende keer een vacature plaatst, zeg dan gewoon dat je een dierenarts zoekt. Of als je een huisdiereigenaar te woord staat en uitlegt dat het spreekuur uitloopt, zeg dan dat de dierenarts bezig is. Want zo is het!

Draag het uit

Het klinkt misschien pietluttig, maar het maakt wel degelijk een verschil. Hoe we over ons vak praten, hoe we onszelf presenteren, dat bepaalt uiteindelijk ook hoe anderen ons zien. Dus stop alsjeblieft met dat “ge-arts”. Het doet geen recht aan wat we werkelijk zijn: trotse dierenartsen. Enne, als wij het zelf niet uitdragen, wie dan wel? De media in ieder geval niet, daar zijn we het vast over eens. Maar daarover een andere keer meer.