Afstand nemen geeft perspectief

Voor mijn werk als communicatieadviseur bij St. Anna Advies trek ik regelmatig de grens over, want praktijkcommunicatie wordt in steeds meer landen een belangrijk onderwerp in de professionele praktijkvoering. Afgelopen weken stonden Zweden, Denemarken, Estland en de UK op het programma. Toen ik meer dan vijftien jaar geleden begon om “mensenkennis in diergezondheid” te brengen had ik nooit verwacht dat het zo’n vlucht zou nemen. Enfin, het inspirerende van het spreken voor en met buitenlandse collega’s, is dat je onze Nederlandse situatie in een breder perspectief kunt plaatsen. 

Het kan altijd beter

Er valt in de Nederlandse praktijkvoering natuurlijk nog best wat te verbeteren, maar het is ook goed om af en toe vast te stellen wat er allemaal wel goed gaat. Dat is vooral het effect wat zulke reizen op mij hebben. Als ik vanuit het vliegtuigraampje naar beneden kijk, dan vervult mij vooral een gevoel van dankbaarheid. Dankbaar dat we het met elkaar best goed georganiseerd hebben. Als land, maar zeker ook als diergeneeskundige sector. Zoiets zie je vaak beter, door letterlijk afstand te nemen. Dan verdwijnen de kleine details en worden de grote lijnen zichtbaar. 

De grote lijnen

Kijk je naar het grotere plaatje, dan gaat er veterinair-technisch ontzettend veel goed. De diergeneeskundige zorg die we in Nederland aan onze patiënten bieden, behoort wat mij betreft tot de beste ter wereld. Natuurlijk, er zijn plekken waar het misschien nóg een tikkie beter is. Maar als je uitzoomt, zie je dat de diergezondheidszorg en het dierenwelzijn in Nederland gewoon uitstekend op orde zijn. Daar dragen onze sterke opleidingen en de veranderende maatschappelijke positie van dieren zeker aan bij. Ook de toenemende aandacht van politiek en overheid, de steeds concretere wetgeving en het baanbrekende onderzoek van vaderlandse veterinaire wetenschappers – echte “champions-league”-spelers – spelen hierin een grote rol.

Onze organisatiestructuur is eigenlijk best overzichtelijk. We hebben anderhalve faculteit – als we Gent tenminste deels meetellen 😉 – één gezamenlijk pensioenfonds, een paar beroepsverenigingen, een tiental vakbladen, een handvol “trending” socialmediaplatforms, en natuurlijk de online veterinaire glossy Vetlife.nl niet te vergeten (😜 red.). Er werd vaak gesproken over de “veterinaire familie” – een hechte groep waar je vanaf het begin bij hoort zodra je aan je studie begint.

Elk voordeel heb z’n nadeel

Zulke overzichtelijke structuren, gecombineerd met onze Nederlandse no-nonsense-mentaliteit hebben grote voordelen. Zo kom je snel en gemakkelijk met je collega’s in contact. Of het nu is om van gedachten te wisselen over een individuele patiënt, om gezamenlijk de spoeddient te organiseren of om met gelijkgestemden een gezellige studiereis te maken, alles is mogelijk. Overzicht, korte lijntjes en laagdrempeligheid zijn dan superfijn. 

Maar zo’n veterinaire “familie-achtige” cultuur heeft ook z’n keerzijde. Elk voordeel heb immers z’n nadeel. Binnen de “familie” worden delicate onderwerpen vaak vermeden. Of erger nog, soms schuift men dingen liever onder het tapijt dan ze op tafel te leggen – alles om de lieve vrede te bewaren. Geen ruzie tijdens het kerstdiner, toch? Misschien is dat ook waarom niemand dat “strontvervelende neefje” durft aan te spreken op z’n grensoverschrijdende gedrag. En ja, het kan zelfs leiden tot “familievetes” tussen mensen die eigenlijk zoveel gemeen hebben. Het juiste perspectief raakt verloren, en om de kleinste dingen ontstaat het grootste gedoe. Van muggen worden olifanten gemaakt – zowaar een veterinair-technische prestatie 😉. Zonde, want in een beroepscultuur die draait om “beroepstrots”, “onafhankelijk denken”, “doorzettingsvermogen” en “zelf je problemen oplossen” blijkt het perspectief van de ander zien soms een flinke uitdaging.

Ik raad het iedereen van harte aan: neem regelmatig afstand van je dagelijkse besognes. Gun jezelf een weekje vrij om te reflecteren op waar je nu staat en waar je naartoe wilt. Laat het micro-management van alledag even los en zoom uit voor een macro-perspectief. Kijk vanuit een “helicopterview” en onderzoek actief andere invalshoeken – dat verbreedt je horizon enorm. Sta stil bij alles wat goed gaat, maar wees ook eerlijk over wat beter kan. En laten we als beroepsgenoten vooral samen kijken naar wat ons bindt, in plaats van te focussen op de verschillen. Onze verbondenheid is namelijk sterker dan we vaak denken.

Als je voldoende afstand neemt dan ga je dat vanzelf zien…